başlığı sen koy.

iki aydır beynimin bir yarısını yok etmekle uğraşıyorum. Ev artık ev değil. ne buzdolabında ne kadar kaşar kaldığını biliyorum ne de eminönü’de turşu ve salça almaya gitmek geliyor içimden. Geçen şampuan bitmiş duşa girince fark ettim. Televizyon hep açık, yarım saatte bir tjk tv hatırlatıyor zamanın nasıl bir yarış içerisinde olduğunu. Oysa bizim evde atlar starting boxta kaldı ve zaman iki ay öncesinde durdu.

Bir tatil günü heves edip de sonradan kırkbeş günde temsil edileceğini öğrenmeme rağmen atmış günde teslim edilen internetten aldığım mavi retro divanın bile yaylarının nerede götüme batacağını bilecek kadar yerleşik bir hayata geçmiş durumdayız ve iyice yerleştiğimiz için götümüze batan o yaylardan rahatsız olmuyoruz artık. Ona göre şekil alıyoruz. Evdeki en sevdiğim objelerden olan mavi retro divandan bile haz etmiyorum artık. Kursakta heves bırakmayı kimseden öğrenecek değiliz bu saatten sonra.

Sigara sarmayı özledim. Çünkü kendisi sigara içmeyi çok sevdiği için ve hayatta çok sevdiği birkaç şeyde gözü hiçbir şey görmediği için bütün sigaraları o sarıyor. İki ayda beş bin sigara sarmış olabilir.

Bütün bu durağan eylemlerin yanında evde az ama öz yapılan telaşlı eylemler de var. Mesela yemekten sonra sofra toparlanırken – sofra dediğim zaten ikişer tane tabak, çatal ve bardaktan oluşuyor – her şeyi üst üste koyma eylemi çok telaşlı bir işe dönüşebiliyor. Aynı telaş ve azim çöp torbasının ağzına sekiz kere düğüm atarken de var.

Aslında detayda bu kadar güzel batan her şeyin bir de sevilebilen yanı vardı düne kadar. Tjk tv’nin sesine alışmıştım, ilk aydan kalma yayların götümdeki izleri geçmişti, sigara sarmasam da olurdu. Ama işte bu sabrın da mermer yerine taştan olmasının bir sebebi var.

Dün akşam da tam bu bir yani batarken diğer yanı da gülümsemek isteyen ama artık çok battığı için kanatan hissedişi tekrar yaşadım. Seneler öncesinden kalma bir hissedişti bu ve emekler gibi kendi içimde o duygunun sonuna ulaşmaya çalıştım. Yine seneler öncesinden başka bir pazardan kalma bu hissediş, hayatım boyunca kaçtığım, hayatımı tam karşısında kurmaya çalıştığım ne varsa hepsini bana ilmik ilmik hissettiriyor ve geçirdiğim onbeş senede aslında bir adım ilerleyemediğim gerçeğini ben reddetsem de altın tepside ana yemek olarak sunuyordu.

Çok zor böyle yaşanması.

Zaten yaşanmıyor da amına koyayım.

Ben artık hayat şartlarının aklı başında bir insanın tek başına kotarabileceği basitlikte olduğunu düşünmüyorum. Mesela kendimden örnek verirsem ben hepsini bir arada götüremiyorum. İşi, evi, sevgiliyi, arkadaşı, dostu, istanbul’u, valideyi, pederi, altay’ı, parayı bir arada götüremiyorum. Bırak hepsini bir arada götürmeyi yarısını diğer yarısının ne yanına ne de karşısına bile koyamıyorum. Zaten tek başınalığın altını biraz da dolduran bunlar. bunları bir arada götürmeye çalışırken o kadar dağıtıyorsun ki etrafını sonunda yine tek başına kalıyorsun. İster tüme var, ister tümden gel, o “tek başına” orada seni bekliyor. Gel diyor, yine başbaşa kaldık. Hasiktir lan artık hayatımdan diye tepiniyorsun ama nafile. Bugüne dek kaçtığın her şey ve bugüne dek hayalini kurduğun her şey yin yang gibi karşında - yin yang olmasa bile siyahla beyaz kadar zıt ve iç içe işte, altay gibi - Kabul etmesen de o orada. Kimi zaman senden otuz iki yaş büyük, kimi zaman senden üç yaş küçük, kimi zaman senden farklı cins, senden farklı renk. Kimi zaman da aynada. Bütün gerçekleri ve yalanlarıyla.

En sonunda kabul ediyorsun. Gel lan tamam diyorsun. Zaten o sırada çoktan kaybedenler hanesine adını altın harflerle yazdırıyorsun. Kafa masa, bir şişe içki de içinde. İç, iç düşün. Müptezel oluyorsun. Her akşam aynı yere gidiyorsun. Aklını, vaktini, elindekini, avcundakini ve en kötüsü kendini veriyorsun.

30.09 - asmalı