Ayi Baris

 Hayat dolup olup ayni zamanda hayatla kavgasi olan insanlari cok severim. Pes etmeyen, esegini golgeye baglayan, lafini esirgemeyen, sadece gerektigi yerde degil gerekmedigi yerde de kafayi koyan insanlara ise bayilirim. Ayi abimde hepsinden fazlasiyla vardi.

Ayi abim Alsancak’in vucut bulmus haliydi. Pazar sokagina girdigimde kokumu almis misali ya kahvenin ya da firinin kosesinden cikiverirdi. O zaman Alsancak’a geldigimi hissederdim. Karabatak misali nerede batip nerede cikacagina her zaman kendi karar verdi. Iki cumlesiyle insani hayata dondurur, bir bakisiyla insani yerin dibine sokar, bir yumruguyla ise adami olmekten beter ederdi. Pandemi zamani sokaga cikmanin yasak oldugu gecelerden birinde pederin yanindan donuyorduk ve dogal olarak kafamiz guzeldi. Kose basinda gecenin kritigini yaparken “ne isiniz var lan disarida bu saatte” diyen sivile kafayi koyacak kadar umursamaz, benim dahil oldugumu gorunce ustume yuruyecek kadar beni koruyan birisiydi. Alsancak’ta kimse sorsaniz benzer hikayesini anlatacaktir. Yanindaki her kimse, sirf ona zarar gelmesin diye o ayi gibi bedenini siper eden bir ayiydi. Butun yasadiklarinin bedelini kendi odedi. Hesabi baskasina birakmadi. Ama karsisindaki orospu evladiysa, hakkini da ondan kral verenini gormedim.

Ayni zamanda cogu kimsenin bilmedigi kadar da duygusal ve sevgi dolu bir insandi. Kadir, kiymet bilen ve bunu herkese isleyen bir insandi. Rahmetli amcamla, dayimla, babamla, Ahmet ile cankustu.

Firlamalikta bir dunya markasiydi. Rahmetli amcami gomerken babam ile goz goze geldiklerinde “sira sende Turgay” esprisini yapabilecek yegane insandi ve babam o an yutkunmasina ragmen sonrasinda bize bu hikayeyi anlattiklarinda ikisi de bir yandan kahkaha atarken diger yandan gozleri dolu bicimde Tufan amcami aniyorlardi.

Savas’i kaybettikten sonra bir seyler kirildi onda. Eskisi kadar tutunmayi birakti hayata. Nesenin yerini duygusallik aldi. Abi ozlemi baskadir, babamdan biliyorum. Onun yerine kanser geldi. Kimseye soylemedi. Kendi kendine hastaneye gitti. Tedavisini oldu ya da olur gibi yapti.

En son Izmir’e gittigimde bas basa oturduk bir saat. Son sigaramizi ictik. Bu kadar Ogan dedi. O kadar degil abi dedim. Bu kadar bu kadar sen bana inan gerisini sorgulama dedi.

Bugun oldu. Artik Ayi Abim yok. Onu her zaman en guzel hatiralarda hatirlayacagim. Bu aksam once Alsancak’ta, sonra da dunyanin bilimum yerlerinde onun adina kalkmis yuzlerce kadeh vardir.

Savas ile Baris bugun itibariyle bir yerlerde bulustular. Bir yerlerde sevgi ve ozlem dolu, evrenin en guzel ve en yan bakilmamasi gereken masasinin kurulduguna eminim ama ispatlayamam.  

Serefine Ayi Abim.