yapmamam lazım ama yapacağım. yazmamam lazım ama bunu da yazacağım.
kendi canını alma hakkını sonuna kadar savunan biri olarak kendi canını almak isteyen birinin karşısında durmak... imkansız, şövalyelik.
bunların yanında geçen yıllar, seneler, tükenmeyen umutlar, her gece başını yastığa koyduğunda ertesi sabah gerçekleşecek mucizeyi beklemek, o çok sevdigin filmin bitmemesini istemek kadar amatör, her gün ölmek kadar gerçek. kitap olurdu bu hikaye.
kollarımı açıyorum. burnum yukarıda, çenem dik. cemaat ile beraberiz. nasıl bilirdiniz diye soruyor, araya giriyorum. "siyah beyazdı onun rengi. hayatının gerçeği.o yüzden hep beraber son kez: bü-yük al-tay"
herşey iç içe.
baba, oğul, altay, aşk, hayat, para, yokluk.
o yüzden olmadı. o yüzden olmuyor.
işte bu yüzden hepinizi kalbime gömdüm orospu çocukları.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder